Dit hoofdstuk neemt je mee langs twee bijzondere locaties die een cruciale rol speelden tijdens de Slag om Normandië. Bij de sluis van Carentan herinnert de Baileybrug aan het snelle en vindingrijke werk van de geallieerden om troepen en materieel vooruit te brengen. In Angoville-au-Plain staat de kerk symbool voor menselijkheid te midden van oorlog, waar Amerikaanse medics gewonden van beide zijden verzorgden. Samen vertellen deze plekken een indringend verhaal over strijd, techniek en mededogen.

Dit is alineatekst. Klik erop of klik op Tekst beheren Button om het lettertype, de kleur, de grootte, het formaat en nog veel meer te wijzigen. Als u alinea- en titelstijlen voor de hele site wilt instellen, gaat u naar Sitethema.

D-Day Normandië

De Bailey-brug & Angoville en de medics

Kaart - Map data from OpenSteetMap    https://www.openstreetmap.org/copyright.

  1. De Bailey-brug bij de sluis (Ecluse) van Carentan
  2. De kerk van Angoville-au-Plain ï»¿

1. De Baileybrug

De Baileybrug is een brug die laat zien hoe slimme techniek grote problemen kan oplossen. De brug werd ontworpen door Donald Coleman Bailey en kwam in 1941 in gebruik bij het Britse leger. In de Tweede Wereldoorlog werden bruggen vaak vernield om de vijand tegen te houden. Legers moesten daarom snel nieuwe bruggen kunnen bouwen, ook onder moeilijke omstandigheden. De Baileybrug was daar perfect voor.


De brug bestond uit losse stalen onderdelen die niet zwaar waren. Een paneel kon door ongeveer zes man worden gedragen en verplaatst. Daardoor kon de brug snel worden opgebouwd, zelfs op plekken waar geen machines konden komen. De onderdelen werden ter plekke aan elkaar gezet met pennen en bouten. Er waren geen kranen nodig. Dit maakte de Baileybrug ideaal voor gebruik vlak achter het front.


Met de Baileybrug konden ook brede rivieren worden overgestoken. Door steeds meer panelen aan elkaar te koppelen, werd de overspanning groter. Als de brug langer moest worden of zwaarder verkeer moest dragen, konden extra panelen worden toegevoegd, naast elkaar of boven op elkaar. Zo kon dezelfde brug worden aangepast aan de situatie: van een smalle brug voor jeeps tot een sterke brug voor tanks en vrachtwagens.


Een belangrijk technisch onderdeel van de Baileybrug zijn de driehoeken in de zijpanelen. Deze driehoeken zorgen voor stevigheid. Een driehoek is een vorm die niet makkelijk vervormt. Door het gewicht over drie zijden te verdelen, wordt de kracht goed verspreid. Hierdoor buigt de brug minder door en kan zij veel gewicht dragen zonder in te storten. Dit principe wordt ook gebruikt in kranen en vakwerkbruggen. Dankzij deze driehoekige constructie was de Baileybrug sterk én licht.


Een bekend voorbeeld is de Baileybrug bij de sluis van Carentan. In juni 1944 hadden de Duitsers daar de vaste brug opgeblazen. Deze plek was belangrijk voor de bevoorrading van de geallieerden na D-Day. Het Amerikaanse 300th Combat Engineer Battalion bouwde hier snel een Baileybrug. Dankzij deze brug konden soldaten, voertuigen en voorraden weer doorgaan. Zonder deze snelle oplossing zou de opmars veel langzamer zijn verlopen.


De Baileybrug werd voor het eerst gebruikt in 1943 op Sicilië en daarna op grote schaal in Italië en Frankrijk. Alleen al in Italië werden er meer dan 3000 gebouwd. Ook bij Bénouville, vlak bij de Pegasusbrug, werd kort na D-Day een Baileybrug geplaatst om het verkeer te ontlasten. In totaal produceerden Groot-Brittannië en de Verenigde Staten samen zo’n 40 kilometer aan Baileybruggen.


De brug was zo goed ontworpen dat hij ook na de oorlog populair bleef. Op veel plekken in Europa zijn nog Baileybruggen te vinden. De kracht van de Baileybrug zit in de combinatie van simpele onderdelen, sterke driehoeken en slimme opbouw. Met een kleine groep mensen kon een stevige brug worden gebouwd waarmee zelfs brede rivieren konden worden overgestoken. De Baileybrug bij Carentan is daar een duidelijk voorbeeld van.

Foto 1: Ministry of Information Photo Division Photographer - public domain - D_C_Bailey-_Designer_of_the_Bailey_Bridge,_UK,_1944_D23537

Foto 2:Ministry of Information Photo Division Photographer - public domain - D_C_Bailey-_Designer_of_the_Bailey_Bridge,_UK,_1944_D23530

Foto 3: United States Army - public domain - Installing_Bailey_bridge_across_the_Rhine_near_Wesel

Foto 4: United Kingdom Government (Imperial War Museum) - public domain - Bailey_Bridge_over_the_River_Maas

Foto 5: public domain - 640px-M10_tank_destroyers_crossing_a_Bailey_bridge

Foto 6: Nachoom assis - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0-Bailey_Bridge_6

Foto 7: Nachoom Assis - Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 -Bailey_Bridge_3

Foto 8: Ensor, Arthur John - public domain - The_Launching_End_of_a_Bailey_Bridge_Art.IWMARTLD2327

Foto 9: Beck, Alfred M., et al - public domain -Engineers_slide_bailey_bridging_into_place_at_Wesel

YouTube films
  Je kan vaak Nederlandse ondertiteling instellen zie >> TIPS

In deze video laat Vox zien hoe een ogenschijnlijk eenvoudige uitvinding een enorme invloed had op de Tweede Wereldoorlog. De Baileybrug, ontworpen door Donald Bailey, maakte het voor de geallieerden mogelijk om razendsnel rivieren en kapotte bruggen te overbruggen. Dankzij het modulaire ontwerp konden soldaten de brug zonder zware machines bouwen, zelfs onder vijandelijk vuur, en was hij sterk genoeg voor zware tanks. Deze slimme combinatie van eenvoud, snelheid en kracht gaf de geallieerden een beslissend logistiek voordeel en veranderde voorgoed de manier waarop militaire bruggen werden gebouwd.

In deze video van Iron Minds staat een van de meest indrukwekkende staaltjes militaire techniek van D-Day centraal. Op 7 juni 1944 bouwden Britse Royal Engineers onder zwaar Duits artillerievuur in slechts 45 minuten een Baileybrug over het Caen Canal.


Met geprefabriceerde stalen panelen, puur mankracht en een geniaal modulair ontwerp ontstond een brug die sterk genoeg was voor 40-tons Sherman-tanks. De video laat zien hoe eenvoud, discipline en technisch inzicht zorgden voor snelle mobiliteit aan het front — en waarom de Baileybrug uitgroeide tot een ruggengraat van de geallieerde logistiek. Een krachtig voorbeeld van hoe ingenieurskunst net zo beslissend kon zijn als wapens tijdens de Tweede Wereldoorlog.

In deze video van Sabin Civil Engineering wordt de genialiteit achter de Baileybrug helder uitgelegd. De focus ligt op het denkproces van Sir Donald Bailey en hoe hij met eenvoudige principes een revolutionair brugontwerp creëerde. Door het gebruik van modulaire stalen panelen, slimme krachtsverdeling en montage zonder zware machines kon de Baileybrug razendsnel worden gebouwd, zelfs onder oorlogsomstandigheden. Het filmpje laat zien waarom dit ontwerp niet alleen cruciaal was tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar ook vandaag nog geldt als een schoolvoorbeeld van doordachte, robuuste en tijdloze civiele techniek.

In deze video neemt Calum Raasay je mee in het verhaal van de Baileybrug, een vaak vergeten maar cruciale uitvinding uit de Tweede Wereldoorlog. Met een opvallend simpel en flexibel ontwerp, bedacht door Donald Bailey, konden de geallieerden snel rivieren en verwoeste overgangen oversteken in zowel Afrika als Europa. Het filmpje laat zien waarom deze brug, ondanks haar eenvoud, een doorslaggevend logistiek voordeel bood en uitgroeide tot een van de belangrijkste technische hulpmiddelen van de geallieerde opmars.

Deze historische film van British Pathé uit 1945 zet de man achter een van de belangrijkste uitvindingen van de Tweede Wereldoorlog in de schijnwerpers: Donald Colman Bailey. We zien Bailey zelf toezicht houden op de bouw van een Baileybrug, experimenteren met schaalmodellen in zijn eigen huis en terugblikken op eerdere ontwerpen. Het fragment benadrukt hoe zijn technische inzicht uitgroeide tot een onmisbaar hulpmiddel voor de geallieerden, zelfs vastgelegd in iconische beelden van Winston Churchill die via een Baileybrug Duits grondgebied betreedt. Een zeldzaam en persoonlijk portret van de ingenieur achter een brug die geschiedenis schreef.

In deze aflevering van Weaponology op LightningWar1941 staat de Baileybrug centraal als antwoord op een van de grootste problemen van de Tweede Wereldoorlog: het vernietigen van bruggen. Terwijl bruggen voortdurend doelwit waren van Duitse, Italiaanse en Japanse aanvallen, stonden geallieerde genie-eenheden voor de taak om onder vuur nieuwe overgangen te bouwen. De video laat zien hoe de lichte, draagbare maar extreem sterke Baileybrug het mogelijk maakte om snel rivieren en vernielde overgangen te overbruggen en zware pantsers veilig over te zetten. Daarmee werd de brug een onmisbaar wapen van de geallieerde opmars in Europa.

2. De kerk van Angoville met de medics

Het Franse Angoville-au-Plain ligt tussen Saint-Côme-du-Mont en Vierville aan de D913 in Normandië. Het is een klein dorp, nauwelijks meer dan een paar boerderijen rond een bescheiden, elfde-eeuws kerkje: de Église Saint-Côme-et-Saint-Damien. Juist deze plek zou in juni 1944 het toneel worden van een uitzonderlijk verhaal van menselijkheid midden in de oorlog.


In de nacht van 5 op 6 juni 1944 landden parachutisten van de 101st Airborne Division op Drop Zone D, de meest zuidelijke dropzone van het 1st en 2nd Battalion, 501st Parachute Infantry Regiment (Klondikes). Hun opdracht was cruciaal: het afsnijden van de weg Cherbourg–Parijs en het veiligstellen van de toegangswegen achter Utah Beach. Angoville-au-Plain werd snel ingenomen en aanvankelijk leek alles volgens plan te verlopen. Elementen van het 326th Airborne Engineer Battalion wisten bruggen over de rivier de Douve te bezetten en wachtten op versterkingen vanaf de kust.


Maar in de loop van D-Day sloeg de situatie om. De eerste 48 uur na de landing werd er hevig gevochten tussen de Amerikaanse paratroopers en Duitse Fallschirmjäger. Onder toenemende druk werd de kerk van Angoville ingericht als hulppost om gewonden te verzorgen en troepen te hergroeperen.


In het 2nd Battalion dienden twee jonge medics: Robert E. Wright en Kenneth J. Moore. Samen met luitenant Ed Allworth doorzochten zij de omliggende velden en heggen op zoek naar gewonden. Wie nog leefde, werd naar de kerk gedragen. Binnen brachten de medics orde aan in de chaos. Lichtgewonden kregen een plek op en tussen de kerkbanken. Zwaar gewonden werden dichter bij het altaar gelegd, waar meer ruimte was om te behandelen en waar zij beter in de gaten konden worden gehouden. Daar werd het zwaarste werk verricht, op de stenen vloer van het koor.


Intussen voerden de Duitsers een felle tegenaanval uit. Een groep van vijftig parachutisten onder bevel van kapitein Francis Laberatori wist nog net de bruggen over de Douve op te blazen, maar de Amerikaanse eenheden werden uiteindelijk gedwongen zich terug te trekken. Luitenant Allworth verliet de kerk, uit angst dat zijn aanwezigheid als gevechtsofficier de medics en hun patiënten in gevaar zou brengen. Wright en Moore bleven achter — met een kerk die steeds voller raakte.


De Amerikanen trokken zich terug en lieten vele gewonden achter. Inmiddels lagen er ook Duitse gewonden in de kerk. Op een gegeven moment stormden Duitse soldaten de kerk binnen en trapten de deur open. Toen zij zagen dat de ongewapende medics zonder onderscheid Amerikanen, Duitsers en zelfs een vierjarig Frans jongetje verzorgden, lieten zij hen ongemoeid. Sterker nog: zij lieten een Rode Kruis-vlag achter op de deur, in de hoop dat de kerk gespaard zou blijven.


Ken Moore herinnerde zich later:


“Tegen de avond hadden we tachtig gewonde militairen in de kerk, de helft Duitsers, plus een lokaal jongetje. Onze troepen vertelden ons dat ze niet konden blijven. We verzorgden iedereen met hun eigen EHBO-pakketjes en Duits verbandmateriaal. Iedereen was welkom, zolang de wapens maar buiten bleven.”


Die nacht woedden zware gevechten rond het kerkhof. Tot grote ergernis van de medics probeerden gewapende Amerikanen herhaaldelijk posities in te nemen achter de kerkramen; Wright en Moore stuurden hen steeds weer weg. Ironisch genoeg kregen zij soms meer vuur van hun eigen zijde dan van de Duitsers. Twee gewonden overleden. Een mortier sloeg opnieuw door het dak en verwondde enkele patiënten binnen. Een eerdere mortiergranaat, die niet ontplofte, was door Wright naar buiten gegooid.


De strijd rond Angoville duurde drie dagen en het dorp wisselde meerdere keren van handen. Op 7 juni volgde nog een onverwacht moment: twee Duitse waarnemers, die al die tijd verborgen hadden gezeten in de kerktoren, kwamen naar beneden om zich over te geven. Geen van de Amerikanen had geweten dat zij daar zaten.


Na de oorlog keerde de rust terug, maar de kerk droeg de sporen van wat hier was gebeurd. Ze was zwaar beschadigd; alle middeleeuwse ramen waren verwoest. Pas in 2004 kon de kerk volledig worden gerestaureerd. Twee nieuwe glas-in-loodramen herinneren aan de paratroopers, waarvan één speciaal is gewijd aan Wright en Moore. Buiten staat een monument ter ere van hun moed.


Nog te zien - Bloed op de kerkbanken

Misschien wel het meest aangrijpende bewijs ligt nog altijd binnen: een van de achterste kerkbanken, waarvan het hout is doordrongen van bloed dat vandaag nog zichtbaar is. Voor het redden van naar schatting tachtig levens ontvingen Robert Wright en Kenneth Moore de Silver Star. De kleine kerk van Angoville-au-Plain vertelt daarmee geen verhaal over overwinning of nederlaag, maar over orde, mededogen en menselijkheid — precies daar waar men die het minst zou verwachten.

YouTube films
  Je kan vaak Nederlandse ondertiteling instellen zie >> TIPS

In deze indrukwekkende animatie van Yarnhub wordt het waargebeurde verhaal verteld van twee Amerikaanse medics van de 101st Airborne Division: Kenneth J. Moore en Robert E. Wright. Tijdens de hevige gevechten rond D-Day richtten zij in de kerk van Angoville-au-Plain een hulppost in, waar zij onder extreme omstandigheden gewonden van zowel Amerikaanse als Duitse zijde verzorgden. Met nauwelijks medische middelen, maar met een strikte “geen wapens”-regel, kozen zij voor menselijkheid boven vijandschap. Het filmpje laat zien hoe moed en compassie zelfs midden in oorlog levens konden redden.

In deze aflevering van History Traveler van The History Underground bezoeken we het Normandische dorp Angoville-au-Plain en de kerk waar een van de meest ontroerende verhalen van de Slag om Normandië zich afspeelde. Hier richtten twee medics van de 101st Airborne Division, Robert E. Wright en Kenneth J. Moore, een hulppost in waar zij zonder onderscheid gewonden van beide zijden verzorgden. Deze episode laat zien dat naast moed en strijd ook genade en menselijkheid een blijvende plaats hebben in de geschiedenis van D-Day.

In deze video van D-Day History wordt het indrukwekkende verhaal verteld van twee Amerikaanse medics, Kenneth J. Moore en Robert E. Wright. Op 6 juni 1944 richtten zij de kerk van Angoville-au-Plain in als noodhospitaal, waar zij ongeveer 80 gewonden verzorgden — zowel Amerikanen als Duitsers. Zonder wapens, onder voortdurend gevaar en midden in hevige gevechten kozen zij voor menselijkheid boven strijd. Het filmpje laat zien hoe hun moed en neutraliteit de kerk veranderden in een zeldzame plek van zorg tijdens een van de bloedigste dagen van de Tweede Wereldoorlog.

In deze video van The History Explorer staat een van de meest aangrijpende verhalen van D-Day centraal. In de nacht van 5 op 6 juni 1944 landde de 101st Airborne Division bij het Normandische dorp Angoville-au-Plain, waar dagenlang hevig werd gevochten. Twee medics, Kenneth J. Moore en Robert E. Wright, richtten in de 11e-eeuwse kerk een hulppost in en verzorgden daar gewonden van beide zijden.


De Duitsers lieten de hulppost ongemoeid toen zij zagen dat vriend en vijand gelijk werden behandeld. Vandaag zijn in de kerk nog altijd bloedvlekken in de banken te zien — stille getuigen van mededogen en menselijkheid te midden van de hevige gevechten rond D-Day en D-Day +1.

Deze korte video van D-Day Tours staat stil bij Kenneth J. Moore, medic van de 101st Airborne Division, en zijn rol in Angoville-au-Plain tijdens D-Day. Samen met Robert Wright verzorgde Moore in de dorpskerk tientallen gewonden van zowel Amerikaanse als Duitse zijde. Zonder wapens, onder constant vuur en met minimale middelen koos hij voor menselijkheid boven strijd. Het filmpje herinnert aan een van de meest indrukwekkende medische en morele daden van de Slag om Normandië.

Deze trailer van The World War II Foundation introduceert Eagles of Mercy, een aangrijpend verhaal over twee medics van de 101st Airborne Division: Robert E. Wright en Kenneth J. Moore. Tijdens de openingsuren van D-Day raakten zij ingesloten in de kerk van Angoville-au-Plain, terwijl buiten hevige gevechten woedden en het dorp meerdere keren van hand wisselde. Binnen behandelden zij zonder onderscheid Amerikaanse, Duitse en burgerlijke gewonden, onder één strikte afspraak: geen wapens in de kerk. Zelfs onder beschietingen ging hun werk door. De nog altijd zichtbare bloedvlekken op de kerkbanken maken Eagles of Mercy tot een krachtig eerbetoon aan compassie, moed en menselijkheid in het hart van de oorlog.

In deze video van The History Explorer wordt een van de meest indringende verhalen van D-Day verteld. In de nacht van 5 op 6 juni 1944 landde de 101st Airborne Division bij het Normandische dorp Angoville-au-Plain, waar dagenlang hevige gevechten woedden. Twee medics, Kenneth J. Moore en Robert E. Wright, richtten in de 11e-eeuwse kerk een hulppost in en verzorgden daar gewonden van zowel Amerikaanse als Duitse zijde.

De Duitsers lieten de hulppost functioneren toen zij zagen dat vriend en vijand gelijk werden behandeld. Tot op de dag van vandaag zijn in de kerk nog altijd bloedvlekken in de banken zichtbaar — stille getuigen van menselijkheid en mededogen te midden van de strijd rond D-Day en D-Day +1.

HOOFDSTUKKEN D-DAY NORMANDIË

HOOFDSTUKKEN TWEEDE WERELDOORLOG

HOOFDMENU